Karakaçan ve Yavrusu Şirin’in Masalı

Masal Gönderme Formu

Anne Karakaçan çok mutluydu ama çok sevdiği yavrusu Şirin’e sözünü dinletemiyordu. Yavrusu Şirin sevimli ve neşeliydi ama oldukça da haylazdı. “Yapma” dediği şeyleri inatla yapıyordu.

Bir gün yemek aramaya çıktığında Şirin ahırdan kaçmış, kelebek avına çıkmıştı. Annesi telaşla ve üzgün bir şekilde onu aramış, bulunca da “Yavrum, yalnız başına dışarıya çıkma, başın belaya girer diye kaç defa söyledim sana!” diyerek yavrusuna hem azarlamış hem de öpmüştü. Ama şirin annesinin öğütlerine uymamış, annesinin evde bulunmadığı bir gün yine ahırdan kaçmıştı. Hoplaya zıplaya gezerken birden bir tavşan gördü. Tavşanı kovalarken ormanın derinliklerine girdi. Gece olmuş, korkmuştu. “Anne! Anneee!” diye ağlamaya başladı. Karakaçan ormandaki hayvan dostlarıyla onu aramaya çıkmıştı. Bilge baykuş, onu kayanın tepesinde ağlarken bulup annesine haber verdi. Ormandaki hayvanların da yardımıyla onu kayadan indirdiler. Şirin ağlayarak annesine koştu.

Karakaçan kızdı, “Bir daha bensiz dışarı çıkma, kötü niyetli insanlar ve hayvanlar var. Sana zarar verirler. Ben senin annenim, senin iyiliğinden başka bir şey düşünmem,” dedi. Tüm kızgınlığına ve hırsına karşın yine de yavrusuna sarılmayı ihmal etmedi. Şirin mahcup bir şekilde annesinin gözlerine bakarak “Tamam anneciğim, bir daha yanımda sen olmadan ahırdan dışarıya çıkmam,” diye annesine söz verdi. Bu masal da burada bitti.

Daha fazla kısa masal okumak isterseniz Kısa Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.